THE BEST FOR YOU . . .FRIEND!

Yes I know you love him. You adore him more than anything else in this world and there is nothing that you would like better than to embrace on to him eternally. Maybe its not for the best. Real love doesn't have to be on a cloud 9 conclusion, because true love never ends. Letting go is one way of saying I love you. Sometimes we are petrified of ourselves, of our own experience and reality; our own sentiments most of all. People talk about how great love is. Love wounds. Emotions are upsetting. We are taught that pain is wicked and treacherous. How can we cope up with love if we are scared to feel? Pain is meant to revive and wake us up. But we sometime try to hide our pain. But we are wrong. Pain is something to carry, like a heavy bag. You feel your strength in the experience of pain. It's all in how we carry it. That's what matters. Pain is a feeling. Our feelings are a part of us. Our own reality. If you feel mortified of them, and hide them, you're letting yourself wreck your reality. You should stand up for your right to feel your agony. So no matter how much your heart is going to break, You have to let him go so he can know just how much you love him. By letting it go it all gets done. The world is won by those who let it go. But when you try and try. The world is beyond the winning. Maybe if you are fortunate, he'll come back, but if not, you can make it through this.

The best for you. . .friend!

Cast all your anxiety on him because he cares for you. 1 Peter 5:7

SI TATAY BEBANG AT ANG BUTAS

Isa sa mga katangian ng aking tatay na hindi ko makakalimutan ay ang kanyang “sense of humor”. Kahit sa kahuli-hulihang sandali bago siya namatay ay nagawa nya pang magbiro sa mga nurse na nuon ay nag aasikaso sa kanya sa hospital. Marahil, ito rin ang isa sa mga katangiang namana ko sa kanya. Ang pagiging palabiro. Kadalasan nagugustuhan ako ng tao dahil sa aking sense of humor. Ayon sa kanila nakakatawa raw ako at masayang kasama katulad din ng mga sinabi ng mga tao tungkol sa tatay ko nuong siya ay nabubuhay pa. Maraming jokes si tatay pero may isang joke siya na tumanim sa aking isipan at hanggang ngayon ay hindi ko makalimutan. Bagaman isang biro lamang, sa pagdaan ng panahon ay unti-unti kong naisip na may katuturan at katotohanan. Ito noon ang narinig ko na sinabi niya sa kanyang kaibigan habang sila’y masayang nag-uusap sa bahay “ Pare, ikaw ay galing sa butas at nabubuhay sa butas “ at sabay naghagalpakan sila ng tawa. Kung sasabihin mo sa isang paslit na kagaya ko nuon, hindi nga maiintidihan o maaring nakakatawa lang para sa kanila. Paano nga naman mangyayari iyon ? E alam ng mga bata na silay nagmula sa sinapupunan ng kanilang mga ina. Sa isang banda kung iisipin mo, may kalaswaan ang dating kung ito ay hahaluan mo ng malisya. Pero kung iisipin mong mabuti at lalaliman ang pag-aanalisa ay may katotohanan at katuturan. Ipapaliwanag ko. . .

Sa ating katawan ay may tinatawag tayo sa wikang Ingles na body orifice . Ito ay isang bukana o butas o bukas na bahagi ng isang tao. Ito marahil ang mga butas na tinutukoy ni tatay kung bakit tayo nabubuhay. Hindi nga naman tayo makahihinga kung walang butas ang ating mga ilong . Bukod sa paghinga, ang ilong ay ginagamit din natin sa mga bagay na may kinalaman sa ating pang-amoy. Hindi ba napakahirap kung ikaw may sipon at barado ang mga butas ng iyong ilong? Buti na lang to the rescue ang mga bibig na kaagapay ng ilong kung siya ay barado at di makalanghap at makapagbuga ng hangin para sa ating katawan. Bukod sa paghinga, gingamit din nating ang ating mga bibig sa pagsasalita , pagtawa at pagngiti, pagkain at pag-inom. Ang lahat ng ipinapasok sa bibig ay tumutuloy sa ating mga bituka papunta sa tiyan at nilalabas sa butas ng ating mga puwit o mga ari sa pamamagitan ng pag-ihi o pagdumi. Kadalasan gingawa natin ang pagbabawas sa butas ng inodoro, butas ng arinola o sa isang butas na hinukay lang sa lupa kung wala ang dalawang nauna (hehehe). Napakalungkot at walang kulay siguro ang buhay kung tayo nga ay may mga mata at walang namang butas ang mga ito. Hindi natin makikita ang bawat isa at tayo mababalot ng kadiliman. At paano natin mariririnig ang magagandang musika, o halakhak ng mga batang naglalaro o ng ibat-ibang tunog at ingay kung hindi dahil sa butas ng ating mga tenga? Napakatahmik at napakalungkot siguro ng mundo. Magpapatuloy kaya ang buhay kung walang butas? Siguro alam nyo na ang iniisip ko. Seryosong tanong lang po at wag lagyan ng malisya. Huwag na nating masyadong ipaliwanag at alam ko naming alam nyo kung paano tayo nabuo. Ito marahil ang ibig ipakahulugan ni tatay na tayo ay nagmula sa butas. Ang maliit na butas ng pagkalalaki(urethra) ay gingamit sa pag-ihi, paglabas ng semilya (ejaculation) sa oras ng pagtatalik. Ang butas naman ng pagkababae (urethra at vagina)bukod sa pag-ihi at pagtatalik ay gingamit din sa “menstruation” at pagluluwal ng sanggol. At kung lumabas na si baby, paano na lang kaya mapakakain at mapalalaki sila kung walang butas ang mga suso ni mommy?(O ng tsupon?)

Hindi lang naman sa tao may pakinabang ang butas. Maging sa lahat ng uri ng hayop, halaman at halos lahat ng nilalang na may buhay . Isipin mo na lang , kung walang mga “stomata” ang dahon ng mga halaman, makapagbibigay kaya ito ng oxygen sa atin at malilinis kaya ang carbon dioxide na inilalabas natin sa ating paghinga? Malalason tayo at masusufocate hindi ba? Lumingon nga tayo sa ating paligid. Alin-alin ba ang makikita nating walang butas? Maaring mayroon pero nakakasigurado ako na ang karamihan na makikita mo ay mayroong butas. Paano na lang kung walang butas ang ating mga kabahayan? Makapapasok at makalalabas kaya tayo dito? Ang mga sasakyan at mga gulong? Uusad kaya ang mga ito patungo sa ating paroroonan? Ang mga gamit, appliances, electronics, musical instruments, ang mga damit at sapatos na isinusuot natin, ang computers at cd’s? Mapapakinabangan kaya natin ang mga ito? Ang mga sisidlan tulad ng bote, garapon, plastic bag o kahon? Ano ang saysay ng mga ito kung walang mga butas? Kadalasan pa nga inaakala natin na perwisyo, problema o trahedya ang butas. Katulad na lang kung nabutas ang bubong natin, butas na mga lansangan, butas na tangke ng tubig o na-flat ang gulong ng ating sasakyan dahil nabutas ito. Ang pagsabog ng mga bulkan at pagbuga ng abo at lahar buhat sa bunganga nito? Pero kung iisipin mo ang butas ay may hatid na biyaya at pakinabang din sa mga taong gagawa o gagamit ng mga bagay na inilalabas nito. Ito ay nagbibigay kabuhayan at bagong pag-asa sa kanila lalung-lao na sa mga mahihirap at naghihikahos. Ngayon ay nasagot ko na ang palaisipan sa biro ni tatay (oo nga pala Apolinar ang tunay na pangalan ni tatay, “Pang” "kung siya ay tawagin ng mga kaibigan. Siguro nagtataka ka kung bakit “Bebang” ang ginamit ko sa pamagat ano?,Sasagutin ko kung itatanong mo.) dahil ganap na ang aking kaisipan. Nalaman, napag-isipan at nabigyan ng katuturan dahil katotohanan na marami sa atin ang hindi nakakapag-isip o nagbibigay ng pansin sa kahalagahan ng butas. Huwag nating maliitin ang butas malaki man o kakarampot sapagkat sa isang abang butas maaring maglagos ang liwanag upang magbigay ng tanglaw sa ating buhay at kasagutan sa ating mga suliranin at katanungan. Kung tayo man ay nagmula sa butas, siguradong dito rin tayo magwawakas . Kapag tayo ay mga nangamatay, ilibing man o sunugin upang maging abo , butas ang huli nating hantungan at himlayan .Kaya lagi tayong maging mabuti at gumawa ng tama sa ating kapwa. Ang butas ay isa lamang biyaya na dapat pasalamatan, nagmula sa Kanya na Siyang tunay na may likha ng ating mga buhay.

THE REAL WHOLENESS OF US

( I dedicate this blog to my loving wife Eva, my lovely daughters Jessieca, Jessmirah, Jessel and Jessreel and to my good Friendster FD from Paris)

There was this TV commercial how a vitamin supplement can make a man complete. For some reasons the product perhaps can make those who take it feel healthier and better, but not actually make their whole being complete. Definitely (for me) the ad message was purely marketing persuasion but it strokes me hard and left a big question mark in my wits. How can a man be perfect? Is there really a way for a man to be? Is it possible? Egotism, self glorification, and conceit with our masculinity are some of the pretexts why most of us seek ourselves to be complete. A man can be good-looking, strong and tall, rich and famous, can chase women, intelligent and powerful or has a good business mind but still he remains incomplete. Humanity has a mistaken characterization of the modern “macho” men and its requirements and obligations of us are so heavy that we can hardly cope up with it. For this reason I have so many times asked my self what real men supposed to be, and I think . . .

We can be real men by looking with our wives with the right standpoint and to be solicitous to them and not just look at them as people who amuse us and meet our sexual cravings, or supervise the homes we built, or some ones who produced kids for us to be our inheritors. Men are extremely unresponsive; we fail to see their needs, the deep hurts and intense fears of our wives. It is true that most of the times our wives are miserable because they are captives of the responsibilities and characters defined by us. They go around our orbits, they are in second place. Treat our wives right, and be willing to be servants rather than masters. Seek to serve and sit down with them and honestly look to live up to their needs. Our wives are our co-heritors of the blessed gift of life so we must accord them with great respect, concern, fidelity and love.

We can be real men by nurturing and devoting great deal of time and energy with our kids. Although most of us need to work outside our home to raise the family, maintaining a positive nurturing relationship with our kids is a paramount importance. Real men support their kids in all their needs, in their chosen careers, understand their ambitions (even if they contrast from our own) and appreciate and value their achievements. Real men are proud to be identified with their kids and the family as a whole. One day our children will be gone to build homes and raise families of their own and as a result of this investment, our kids will be among the well-adjusted and peaceful husbands, wives, mothers and fathers in the future.

I must admit that I am very much far-off with the definition of what a real man is. I am not ashamed to say it! It is not bad and not to be considered as Achilles' heel to acknowledge my inadequacies and transgressions. In fact there was so many times I fallen short of what my wife, my kids and the other people expect of me. I upset them and did things I shouldn’t suppose to. I was careless and negligent with my promises and often times breached my own credibility. With the last remaining chapters of my life I want to do the right thing because it is the right thing, I want to be the best I can be before it’s over and with God’s help I am trying to work on it.

Imperfection is one of our natural attributes and no matter how hard we try to be complete we would always fall short because the truth is, we can’t really be. Men, just like women are not made perfect and that’s how God wanted us to be. BUT we can make ourselves as closer as we can be to become one. Rather, we can be real men if we become real people to our friends and neighbors, real citizens to our nation, real lovers to the ones we love, real sons to our parents, real husbands to our wives, real fathers to our kids, and real sons of God. These are the real wholeness of us.

Therefore, I urge you, brothers, in view of God’s mercy, to offer your bodies as living sacrifices, holy and pleasing to God—this is your spiritual act of worship. Do not conform any longer to the pattern of this world, but be transformed by the renewing of your mind. Then you will be able to test and approve what God’s will is—his good, pleasing and perfect will.

(Romans 12:1-2)